Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

"Ο ΑΛΩΝΙΣΜΌΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ"





                                                                    






Όταν τέλειωνε το θέρος και τα στάχυα έφταναν στο αλώνι ,άρχιζε ένας άλλος αγώνας., το αλώνισμα. Κάθε οικογένεια είχε το αλώνι της κοντά στο χωριό. Όλα τα αλώνια ήταν στρογγυλά και το ένα κοντά στο άλλο. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν αλωνιστικές μηχανές και το αλώνισμα γινόταν με τα ζώα.
Από πολύ νωρίς όλη η οικογένεια ήταν στο αλώνι. ΄Εβαζαν τα ζώα το ένα δίπλα στο άλλο και πάντα τα οδηγούσε κάποιος .΄Εριχναν τα στάχυα στο αλώνι και ο αγώνας άρχιζε. Πόσους γύρους έκαναν τα ζώα και οι άνθρωποι γύρω γύρω στο αλώνι, δεν μπορούσα να φανταστώ. Στους μικρούς αυτό φαινόταν και παιχνίδι. Με ένα μικρό διάλειμμα αυτό συνεχιζόταν μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος. Τα στάχυα με το πάτημα των ζώων έλιωναν και φαινόταν το σιτάρι. Τά μάζευαν στις άκρες και έριχναν άλλα στάχυα και αυτό γινόταν συνέχεια.
Συνήθως ο πατέρας κρατώντας το τιριάχτυλο (εργαλείο γεωργικό) , όταν φυσούσε αέρας ,σήκωνε ψηλά τα άχυρα να τα πάρει ο αέρας και να μείνει το στάρι. Το σιτάρι έμπαινε στα σακιά ,φορτώνονταν στα ζώα και μεταφέρονταν στα σπίτια. Από εκεί έμπαινε στις πάγκες που αποθηκευόταν. ΄Εβλεπες καθημερινά ένα ολόκληρο χωριό να βρίσκεται στα αλώνια, να παλεύει , να συναγωνίζεται και να το χαίρεται. ΄Οποιος τελείωνε νωρίτερα βοηθούσε και τους συγγενείς.
Το άχυρο έπρεπε να μεταφερθεί στις αποθήκες ,στα κελάρια, για τα ζώα. Η μητέρα ήταν στο αλώνι και γέμιζε τις σάκες με άχυρο ,τις φόρτωνε στο γαϊδουράκι και τα παιδιά οδηγώντας το ζώο έφταναν στο κελάρι. Εκεί περίμενε ο πατέρας .Ξεφόρτωνε τις σάκες και τις ανέβαζε στο δώμα της αποθήκης. Στο δώμα υπήρχε μια τρύπα που από εκεί έριχνε το άχυρο μέσα. μείς τα παιδιά πέφταμε μέσα στη αποθήκη από την τρύπα και πατούσαμε το άχυρο για να κάτσει. ΄Ηταν από τα πιοαγαπημένα μας παιχνίδια.
Αργότερα ήρθαν οι θεριζοαλωνιστικές μηχανές που απάλλαξαν τους γεωργούς από τα δύσκολα και ο γεωργός έπαιρνε το σιτάρι έτοιμο μέσα στο χωράφι. Αυτό όμως χάλασε την αλληλεγγύη , την ομαδικότητα ,την παράδοση.
Σήμερα πάνε όλα αυτά. Οι γεωργοί παίρνουν επιδοτήσεις για να μη σπέρνουν, τα χωράφια χερσεύουν ,τα αλώνια έγιναν οικόπεδα και χτίζονται σπίτια και εγώ να αναπολώ όλα αυτά και ο εγγονός μου να μην πιστεύει ότι κάποτε γινόντουσαν . ΄Ετσι είναι η ζωή. Είναι αυτό πρόοδος ,είναι καλύτερες μέρες ,πιστέψτε με δεν μπορώ να το καταλάβω…

                                                          










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου