"Στιγμές από τη ζωή μου ,ως Δάσκαλος(6ο)"

Φεύγοντας από το χωριό σε ηλικία 12 χρονών και ερχόμενος στην πόλη της Ρόδου, άλλαξε ριζικά η ζωή μου. ΄Αλλαξε το ντύσιμό μου, η ομιλία μου , η συμπεριφορά μου ,άλλαξαν πολλά που εγώ δεν καταλάβαινα.

¨Όταν η μητέρα μου με έφερε στη Ρόδο ,με τακτοποίησε σε κάποιο σπίτι ,ως οικότροφο και έφυγε για το χωριό , έπαθα το πρώτο σοκ. Την πρώτη βραδιά που έμεινα μόνος ,έκλαψα  όσο δεν είχα κλάψει ποτέ. Χωριατάκια ,φοβισμένα , άβγαλτα, αντιδρούσαμε πολλές φορές όχι ψύχραιμα  ,αλλά και ανόητα.

Το πρώτο πρωινό για το Γυμνάσιο ,ξεκίνησε με περιπέτεια. Ο σπιτονοικοκύρης μου ,καλός  άνθρωπος που είπε να με πάρει αυτός στο σχολείο , μέχρι να μάθω το δρόμο.

Εγωιστής ,απάντησα ότι θα τα καταφέρω. Τις προηγούμενες μέρες έβαλα σημάδι κάποια πλατεία ,κάποια δέντρα και πίστεψα ότι όλα θα πάνε καλά. Πήρα τη σάκα μου, φόρεσα το πηλήκιό  μου και ξεκίνησα. Βλέπετε ,τότε φορούσαμε  πηλήκια . Μόλις βγήκα από το σπίτι βλέπω μπροστά μου ένα παιδί ,μεγαλύτερο από μένα ,με τη σάκα στον ώμο και με το πηλήκιο στο κεφάλι.. ΄Εκανα  τον συνειρμό , ότι και αυτός θα πηγαίνει στο ίδιο σχολείο. Σκέφθηκα λοιπόν να τον ακολουθήσω. Ακολουθούσα  το άλλο παιδί, από κάποια απόσταση ,αλλά έβλεπα ότι τα σημάδια που είχα βάλει είχαν χαθεί και τώρα έβλεπα και θάλασσα  και μάλιστα φθάσαμε στο λιμάνι. Τον πλησίασα και το ρώτησα σε ποιο Γυμνάσιο φοιτά και αυτός με κοίταξε και βλέποντας το πηλήκιο ,μου είπε ότι αυτός φοιτά στην Εμπορική Σχολή ,που ήταν στην Ακαδημία και εγώ στο Βενετόκλειο. Με συμβούλεψε πώς θα πάω και έφυγα τρέχοντας να προλάβω το πρώτο κουδούνι.

Πέρασαν οι πρώτες ημέρες και τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αυτόν που δεν καταλάβαινα όταν μιλούσε , ήταν τον καθηγητή της ιστορίας. Τα άλλα παιδιά μου έλεγαν ,ότι μιλά στα αρχαία. Την επόμενη μέρα , φώναξε το όνομά μου ,για να πω μάθημα. Στάθηκα  δίπλα από την έδρα και προτού ξεκινήσω να λέω μάθημα ,με ρώτησε .-Πόθεν εί  …. ¨Ενιωσα αμήχανος και μη ξέροντας τι με ρωτά ,σιωπούσα. Με ξαναρώτησε πιο δυνατά. –Πόθεν ει ,παιδί μου….Μηχανικά του απάντησα . Καραγιάννης Γιάννης. Μόνο που δεν με σκότωσε. –Από πού είσαι ,σε ρωτώ. Μέσα μου έβραζα και έλεγα .Μίλα μου Ελληνικά άνθρωπέ μου……….

  ¨Όλα αυτά τα περάσαμε , κάναμε υπομονή και πιστεύω ,ότι όλα εκείνα τα χωριατόπαιδα ,που σήμερα χαίρομαι να τα βλέπω ,καλούς ανθρώπους στη κοινωνία, θα τα θυμούνται και θα τα νοσταλγούν.