" Απόκριες στο Μεσαναγρό"

" Οι κάμποι πρασινίζουν, η ΄Ανοιξη έρχεται."

" Ελπίδα ζωής"

" Τα χταπόδια στις δόξες τους"

" Οι αμυγδαλιές ανθισμένες"

¨Τα ελάφια μέρα μεσημέρι βόσκουν ανενόχλητα"

" Οι αετοί ψηλά στον αέρα ,ιδίως αν είναι και γαύροι"

Ηρεμείς ,αλλάζεις ,νιώθεις διαφορετικά, όταν φεύγεις από την πόλη και πας σε κάποιο χωριό. Μακριά από τους θορύβους , τα αυτοκίνητα ,τις φωνές ,την τηλεόραση. Σάββατο λοιπόν για το Μεσαναγρό. Μαζί και τα εγγόνια. Κάτι αλλάζει ,όταν αυτά τα ζουζούνια είναι μαζί μας. Μας αλλάζουν τη διάθεση ,γινόμαστε πιο νέοι. Όταν είναι μαζί μας και πού δεν τα πάω…Θέλω να τους δείξω τα μέρη που μεγάλωσα ,που έζησα τα παιδικά μου χρόνια , να τους εξηγήσω το κάθε τι.
Το χωριό σιγά σιγά γεμίζει από κόσμο . Η ηρεμία του και η ησυχία του χάνονται. Τα σπίτια φωτισμένα και η συνάντηση στο καφενείο ,που εκεί μαθαίνεις όλα τα νέα. Ποιοι ήρθανε από τη Ρόδο ,ποιοι λείπουν και γιατί. Οι δρόμοι γεμίζουν παιδικές φωνές και οι γειτονιές ξαναζωντανεύουν.
Παρέες παρέες σε σπίτια ,δίπλα από το τζάκι ,ψήνουν και απολαμβάνουν το κρασάκι και τη ζεστασιά. Στο καφενείο , η πιλότα δίνει και παίρνει ,οι συζητήσεις ατέλειωτες και τα προβλήματα επί τάπητος. Τα μεσημέρια όλο το χωριό θυμίζει μια μεγάλη ψησταριά. Από όπου και αν περάσεις ,κάτι θα σε φιλέψουν κάτι θα πιείς. Το βράδυ της Κυριακής ,άλλοι βλέπουν ποδόσφαιρο ,άλλοι στο καφενείο και άλλοι συνεχίζουν το γλέντι. ΄Ομορφες στιγμές , αληθινές και ανεπανάληπτες.
Κάποια στιγμή πάντα θα κλέψω ,για να δραπετεύσω στη φύση . Να κόψουμε αγριόχορτα, αγριολούλουδα ,να περπατήσω εκεί που θα ήθελα να είμαι καθημερινά, αλλά δεν μπορώ. Αυτό που με κάνει αισιόδοξο σε κάθε τέτοια έξοδο , είναι το αντάμωμα με τα ελάφια . Θαρρείς και έχουμε κλείσει ραντεβού. Στη διακλάδωση του δρόμου προς Σκιάδι ,4 ελάφια στοιχισμένα το ένα πίσω από το άλλο να τρέχουν προς το δάσος. Αυτό που με ανησυχεί όμως , είναι ότι τα ελάφια έχουν ξεφοβηθεί και κυκλοφορούν μέρα μεσημέρι. Κάποιοι ασυνείδητοι ίσως το εκμεταλλευτούν αυτό….Λέω ίσως… Η Καθαρή Δευτέρα λιτή και συννεφιασμένη , μας έκλεισε στα σπίτια . Από το πρωί ο καιρός μας τα χάλασε και έτσι το γλέντι στήθηκε στις αυλές των σπιτιών . Κάποιοι κατάφεραν να πετάξουν και τον αετό και οι μικροί το ευχαριστήθηκαν. Το απόγευμα το χωριό άρχισε να αδειάζει. Αυτό που μου δίνει ελπίδα και αισιοδοξία, είναι η ερώτηση της εγγονής μου. –Παππού πότε θα ξανάρθουμε στο χωριό μας.......